Dank

Bij de afsluiting van een jaar hoort een overdenking. Een dankwoord. Een terugblik. Dat is traditie.

Alleen van het woord ’traditie’ krijg ik al onbeschrijflijke jeuk. Traditie is de ploertendoder van het conservatisme. Elke ongewenste vooruitgang en verandering wordt door de zelfbenoemde waakhonden van de ‘eigen-cultuur-traditie’ op voorhand neergeknuppeld. De wereld zit er vol mee.

Maar goed, daar wil ik het dus nu even niet over hebben. Wel wil ik die zelfbenoemde waakhonden bedanken. Zij poken het vuur in mij op, dat nogal eens dreigt te doven. Verontwaardiging is een krachtig instrument, als de juiste snaren worden geraakt. Wat dat betreft heb ik het afgelopen jaar niet te klagen gehad. Dank daarvoor. Ongetwijfeld gaan de verongelijkten weer op kruistocht in 2025. Mijn strijdbijl ligt niet diep begraven. We komen elkaar weer tegen.

Dank ook aan het kabinet Schoof. Ik had nooit kunnen bevroeden dat ik in één jaar tijd zo ontzettend vaak van de ene verbazing in de andere plaatsvervangende schaamte zou vallen. Ik dacht niet dat het mogelijk was. De verbazing was al zolang bij me weg geweest. Dank voor het terugbrengen van de schaamtevolle verbazing in mijn leven. Niet alleen het kabinet, maar allen die dat mogelijk maakten. Jullie horen zeker ook in dit dankwoord.

En dan de stompzinnigen. De onverwoestbare stupiditeit die als een tsunami de wereld over stormt. De zwakke waakvlam in mij wordt door jullie onmiddellijk gepromoveerd tot vulkanische proporties. Jullie zijn mijn allesoverstijgende allergie. Als alles verdwijnt houden jullie mij in leven. Mijn dank gaat ook uit naar jullie!

Zo, dit was de duistere kant van mijn dankmedaille. Stond die kant op zichzelf, dan was ik er al lang geleden door verteerd en vergaan.

De keerzijde is schitterend en zorgt voor balans. De andere kant van de medaille.

De onuitputtelijk liefde voor mijn dochters. Zij compenseren alles. Simpelweg door er te zijn. Door hen ben ik staat te relativeren als ik dreig over te koken. Dank, dank, dank.

Dank aan mijn weinige, maar onvervangbare, vrienden. Oude vrienden, nieuwe vrienden en hervonden vrienden. Zij herinneren mij eraan dat er een reden tot bestaan is. Zij zijn zelf een belangrijk ingrediënt van die reden.

Dank voor mijn schrijvershelden (jullie weten wie je zijn) die een onuitputtelijk bron van genoegen en inspiratie zijn. Door jullie blijf ik lezen én schrijven. Door jullie wil ik zelf beter worden. Duizendmaal dank dat jullie mijn hart raken. Elke keer weer.

Dank voor mijn broertje, die zonder het te willen zijn mijn held is.

Dank aan al die mensen die ik via sociale media heb leren kennen en zich staande houden tussen trollen en drekresidu. Ook jullie zijn helden.

Dank aan mijn handjevol trouwe lezers. Dankzij jullie houd ik mijn websites in de lucht.

Ik dank de gehele medaille, zonder allebei de weerskanten zou ik niet zijn wie ik ben.

Dus: Dank, dank en nog eens dank.