Om een uur of vijf word ik vanochtend wakker in het AUMC. Er is kennelijk een ploegwissel. Een hoop gepraat en gelach op de gang waar kamer 38 aan grenst. Mijn kamer. Twee bedden, één patiënt. Dat ik überhaupt heb geslapen mag een klein wonder worden genoemd. Ik heb flink last van de maagsonde die is geplaatst. Bovendien ben ik een buikslaper. Onmogelijk met een maagsonde. Op de rug dus. Dat is deels gelukt. Een paar keer wakker geweest, maar dat word ik ook in mijn ‘natuurlijke’ slaaphouding.
Al met al redelijk uitgerust.
Op het moment dat ik uit bed wil stappen word ik onmiddellijk teruggeworpen. Een stekende pijn die ik niet zag aankomen. Klaarwakker. Nieuwe strategie. Uiteindelijk lukt het met een komisch uitziende circusact om uit bed te komen. De triangel boven mijn bed speelt daar een belangrijke rol in. Later verneem ik dat dit nog wel een dag of drie á vier kan duren. Fijn.
De MDL arts komt al redelijk vroeg in de morgen om mij officieel met antibiotica uit het ziekenhuis te ontslaan. Een heuse ontslagbrief krijg ik mee. Zij benadrukt dat de ingreep goed is verlopen. Dat weet ik. Ik heb alles mee mogen krijgen tijdens de ingreep door een te lage dosis sedatie. Shit happens. Ik voel de naald nog mijn buikspier doorboren. Kokhalzend en hoestend maar geen krimp gevend, haalde ik de eindstreep.
Om half elf komt vrouw Linda me ophalen. We hebben nog een goed gesprek met de diëtiste en er lijkt niets meer de behandeling in de weg te staan. We lachen en er heerst een redelijk opgeluchte stemming. Mijn buik steekt als de kolere, maar dat gaat voorbij. Dus oké. Sondevoeding is al geleverd en ik ben nu al deskundig in het bedienen van de maagsonde. Alsmede het onderhoud ervan. Vlak voor het avondeten begin ik aan mijn dagelijkse column. Ik heb al een onderwerp en ben aan de tweede alinea bezig.
Maar dan…een belletje.
Het is mijn altijd vrolijke Noord Italiaanse arts. Op donderdag is er altijd overleg over dossiers met verschillende specialisten. Mijn dossier is daar vanavond ook besproken. Omdat de geplande bestralingsbehandeling niet tegelijk met chemo kan én de alternatieve behandeling kennelijk niet het volledige vertrouwen heeft, wil de arts mij morgenochtend spreken. Inclusief vrouw Linda.
Hij en nog een handjevol artsen willen het met mij hebben over ‘overlevingskansen’ en een operatie. Waarom chemo ter sprake werd gebracht weet ik niet. Die optie was al uitgesloten. Hij zal de alternatieve behandeling bedoelen. Mijn Noord Italiaanse vriend besluit na een uitvoerige uitleg over een operatie en het daarmee verbonden tweeweekse verblijf in het ziekenhuis met de zin:
“We kunnen natuurlijk gewoon de gekozen behandeling door laten gaan, maar uiteindelijk is het uw keuze…” Ik ben volledig in de war, maar bewaar mijn vragen voor het gesprek.
Het voelt alsof ik een paardenhoofd in mijn bed heb aangetroffen.
Bizar.
Steun aan mijn stukjes?
vadertje.backme.org
Geef een reactie