Tussen dertien en vierentwintig januari jongstleden leek het de goede kant op te gaan. Sinds de operatieve ingreep die dat inleidde had ik geen enkele bloeding meer gehad uit mijn tracheostoma. Ik was zowaar voorzichtig optimistisch aan het worden. De dokter had de bende goed dichtgemetseld. Dat leek althans zo.
Tot mijn keelstoma afgelopen vrijdagavond ontplofte.
Ik had de dag ervoor nog een dubbele endoscopie (maag en darm) ondergaan. Die waren zonder problemen verlopen en op vrijdagavond had ik met vriendin Anne een fantastische try-out van het nieuwe programma van Nico Dijkshoon & The Hank Five live mee mogen maken in een knus theater (De Dillewijn) in Ankeveen. Moe maar opgewekt kwam ik thuis en trok een ouwe-lullen-sprintje naar het toilet. Te veel cola, te weinig wc bezoek. Dat werk. Op de wc kreeg ik een hoestbui omdat er vocht mijn longen inliep. Ik zal jullie de details besparen, maar als je The Shining hebt gezien en de lift scène nog voor de geest kunt halen dan weet je genoeg. Anderhalf uur, vernevelmedicatie en een hele keukenrol verder was de bloedgolf eindelijk ingedamd. Doodop door de vele hoestbuien garandeerden in ieder geval een diepe slaap.
Elk nadeel hep zun voordeel.
Afgelopen maandag zat ik alweer in het AUMC ziekenhuis in Amsterdam. Op afspraak, omdat de afgenomen biopten uit mijn tracheostoma hun geheimen hadden blootgegeven. De ‘kinderkopjes’ in mijn luchtwegen, waar ik eerder over schreef, bleken een reactie op de hoestbuien waarbij de wanden samentrekken en als schuurpapier over elkaar heen wrijven. Er waren geen indicaties gevonden die op een tumor wezen. Geen idee wie ik daarvoor moet danken, maar dank!
Wel was in mijn luchtwegen een multiculturele bacteriewereld ontdekt.
Bij de inspectie van mijn tracheostoma (via een camera aan een slangetje) trof mijn onovertroffen dokter een slagveld aan. Ik had haar gewaarschuwd, omdat ik die ochtend mijn derde hevige bloeding had gehad sinds vrijdagavond. Ik kon meekijken op een scherm en het zag er niet uit. Dat wil zeggen een buis van vochtige bloedwanden met her en der zwarte bloedkorsten.
“We zijn weer terug bij af”, was de opmerking van mijn dokter die me onbedoeld de moed in de schoenen deed zakken. Operatie voor niks. Al die uren intensief onderhoud voor niks, want opnieuw dichtbranden wordt als een heilloze weg gezien. “Teveel zwakke plekken, geen beginnen aan,” aldus de dokter. Uiteraard had ze wel een alternatief, waardoor ik nu de aankomende periode bovenop mijn ‘gewone’ medicatie (14 pillen per dag) er de eerste vijf dagen 24 pillen per dag bijkrijg. Dexamethason, een telg uit de Prednison familie. Daarna wordt de dosering weliswaar afgebouwd, maar slechts mondjesmaat. Deze intensieve medische kuur zou de aanmaak moeten voorkomen van grote hoeveelheden (nieuwe) bacteriën door de ontstekingsremmende werking.
Voorts moet ik de oogzalf die ik in mijn tracheostoma moet zien te wurmen én de kamillethee-stoombaden intensiveren. Gatverdamme!
Ik hoop dat de kweekuitslagen van de maag- en darmonderzoeken minder werk opleveren. Een goedaardige tumor of zo. Die ze gewoon weg kunnen snijden. Want de medische wetenschap heeft nog steeds geen verklaring voor mijn lage bloedwaarden. De praktijk is dat ik er bekaf van ben en hoe meer ik moet doen, hoe meer ik er tegenop zie. Ik klamp me zolang mogelijk vast aan alles wat het leven mooi maakt, maar het wordt me niet echt makkelijk gemaakt.
Ondertussen heb ik de stellige indruk dat de vicieuze cirkel inmiddels een neerwaartse spiraal heeft ingezet die onomkeerbaar lijkt. Uiteraard geef ik daar niet aan toe. Mijn karakter verbiedt dat.
Maar hoe het dan wel moet? Ik heb geen idee.
Gewoon echt geen idee.
Geef een reactie