Menno Voorwinde, 11 april 2025
“Zijn laatste twee jaar waren een hel,” hoorde ik Gijp zeggen.
Hij kwam nauwelijks nog zijn flat uit. “De energie is weg,” zei De Don tegen Guus. “De laatste twee jaar hadden we diep menselijke gesprekken. Het ging niet eens meer over voetbal,” aldus Guus Hiddink.
Waarom schrijf ik dit op? Dit stukje is een kiezelkroniek en moet dus gaan over mijn reis door kankerland en aanverwant ziekenhuisleed. Niet over een overleden voetbaltrainer. Dit doet overigens niets af aan de rouw die Don Leo verdient. Hij heeft een plek in mijn Kiezelkronieken vanwege een verontrustende overeenkomst:
‘De energie is weg.’
Mensen hebben het vaak over energie, of het gebrek eraan. Het verliest zijn kracht daardoor, zoals zoveel begrippen die te pas en te onpas worden gebruikt. Als energie écht uit een lichaam is vertrokken, weet je pas hoe heftig dat is. Ik kamp al een tijdje met een tanende energievoorraad. Ik ben meer dan ooit keuzes aan het maken om maar zo min mogelijk van het restje energie te hoeven gebruiken. Ik schrijf liever dan dat ik stofzuig. Nu schommelt mijn energieniveau al maanden als een overspannen jojo, dus toen het uiteindelijk vrijwel volledig mijn lichaam uit was gesijpeld kreeg het in eerste instantie ook van mij weinig aandacht. Dat is inmiddels anders.
Toen ik voor de zoveelste keer werd overvallen door fysiek ongemak – een keelinfectie, vochtophoping en een bloedende luchtpijp – in combinatie met moedeloosheid die ik niet meer onder controle kreeg, hadden alarmbellen oorverdovend moeten klinken. Kennelijk was hun energie ook afgesneden. De keelinfectie en bloedende luchtpijp waren relatief snel opgelost. Ik schreef mijn vervlogen energie toe aan het genezingsproces en aan de vrachtwagen vol aanvullende medicatie, waaronder een gekmakend heftige prednison. De energie zou vanzelf terugkeren na genezing. Dacht ik. Uit de cursus ‘Hoe Houd Ik Mezelf Voor De Gek.’
Het koste mijn behandelend arts in het AUMC de nodige moeite om me weer enigszins op te lappen. Ze vond dat ik er slecht uitzag. Dat had ze nog nooit gezegd. Ik voelde me ook beroerd, dus die constatering klopte. Het bleek een voorbode. Sinds een week ben ik weer aan het bloeden, nadat ik vele weken zonder bloeden was doorgekomen. Precies een week voordat ik een oproep kreeg van dezelfde arts ter controle. Dat was gisteren. De enige constante in dit overzicht is het ontbreken van energie, genezen of niet. Na de onontkoombare vraag hoe het met me ging en mijn eerlijke antwoord: “moeizaam,” vond mijn arts het wederom nodig mij te vertellen dat ik er slecht uitzag. Weer klopte het. Vriendin A. vulde aan: ‘hij is ook vijf kilo afgevallen.’ Ik zit nog steeds vijf kilo boven mijn ‘normale’ gewicht, maar de arts vond het niet nodig hier verder op in te gaan.
Voor het eerst wist ze niet meer wat ze moest doen. Ze neemt me zeer serieus omdat ze ‘me geen pieper vindt’. Het frustreert haar dat ze het probleem niet kan vinden. Binnen haar vakgebied (KNO) kan ze nog een PET scan laten uitvoeren om te kijken of ze niets over het hoofd heeft gezien. Deze wordt ingepland. Mijn verzet is gebroken. Ik vind alles best. Mijn lijf geeft signalen die ik niet (her)ken. De belangrijkste is een onbestemd, ongemakkelijk en beangstigend gevoel. Ik voel dat fysiek in mijn lijf en kan het niet beschrijven, behalve dat het zo snel mogelijk weg moet. Het verdringt mijn onbegrensde vrees voor de dood. Het kan me steeds vaker niet schelen. Ik heb nog een restje energie over om die angst weg te houden. Ik wil niet denken aan het moment dat ook het laatste druppeltje energie op is.
Misschien is dat wat Don Leo bedoelde met ‘de energie is weg’. Maar dan ook écht weg.
Geef een reactie