Menno Voorwinde, 6 juli 2025
Het zal u niet zijn ontgaan. De apotheose van de amateuristische clusterfuck die al sinds, pak ‘m beet, september ’24 speelt. De asielnoodmaatregelenwet (de omschrijving alleen al), opgesteld door toenmalig minister Faber. Dat alleen al zou reden genoeg moeten zijn om hem direct door de shredder te halen, maar dat gebeurde niet. Sinds de val van het kabinet, waarbij kinderjuf Wilders al zijn peuters terugtrok uit de regeringszandbak, vochten de overgebleven partijen een net zo smakeloos als clownesk mestgevecht uit over wie de vervanger van Faber mocht worden. Menigeen zal zich achter de oren hebben gekrabd over de schaamteloosheid van de populistische scoringsdrift – meedogenloos blind voor de ellende die ze daarmee vluchtelingen aan gaan doen – van de overgebleven drie partijen: BBB, VVD en NSC.
Door ongelooflijk geklungel van GL/PvdA en de PvdD was er een aanvulling op deze toch al wanstaltige wet, in de Tweede Kamer doorgerold. Namelijk die van Wilders’ PVV waarin illegalen vogelvrij worden verklaard, alsook de hulp die individuen en/of instanties aan hen geven. Kortom: illegaliteit wordt strafbaar en de hulp aan illegalen ook. Van het onderdak bieden in een kerk tot aan het geven van een kopje soep aan een hongerig medemens. Enkele kamerleden van de PvdD en GL/PvdA waren naar Keti Koti gegaan ten tijde van de stemming in de tweede kamer in de veronderstelling dat zij hun stem hadden uitgeruild met afwezigen van tegengesteld stemgedrag. Dat bleek niet zo, waardoor tot zijn eigen verbazing de motie van Wilders werd aangenomen. Wat hij niet voor elkaar had gekregen met zijn ministers in het missionaire kabinet, kreeg hij vanuit de kamer alsnog in de schoot geworpen.
VVD minister Van Weel (zelf jurist nota bene) bezwoer dat er geen prioriteit zou worden gegeven aan de vervolging van hulpgevers. (Zou een volgende minister er net zo over denken?) Na aandringen van SGP en NSC, godbetert, zegde hij zelfs toe de aanvulling te laten toetsen door de Raad van State en, zo nodig, een soort clausule in de wet laten opnemen die het strafbaar stellen van hulp uitsluit van vervolging. Nergens drong het besef door dat als je een wet moet vertroebelen met uitzonderingen, de wet simpelweg niet deugt.
De ironie wil dat geen enkele partij deze wet wilde, ten tijde van het faalbewind van Faber. De VVD niet, het NSC niet, de BBB niet, de Raad van State, de IND niet, de politie niet en de oppositie niet. Niemand. Na driekwart jaar getouwtrek kwam het gedrocht eruit dat nu door de tweede kamer wordt gejast in een orkaan van scoringsdrift. Nergens wordt er nog gekeken naar de importantie van medemenselijkheid naarmate 29 oktober 2025 dichterbij komt. Daarvoor trouwens ook al niet, maar dat terzijde. De kans bestaat dat de wet het niet haalt omdat de Eerste Kamer er nog over moet stemmen. De uitslag daarvan kan nog alle kanten op, maar ik vrees het ergste.
Het vertrouwen in de politiek is naar een absoluut dieptepunt gezakt. In alle lagen van de bevolking, van onderbuikstemmers tot de intelligentsia. Niet verwonderlijk met een kabinet dat slechts uitblonk – en demissionair uitblinkt – in ruzie, achterklap en schrijnend amateurisme. Dat er nog geen ambtenaren in witte jassen zijn afgevoerd, mag een wonder heten. De wetten, want het zijn er eigenlijk twee, zal ik niet tot in detail neerschrijven, want dan haken jullie gegarandeerd af. Wie kort en bondig wil weten wat er nu precies in staat, raad ik aan de analyse van politiek verslaggever van de Volkskrant, Remco Meijer, te lezen. Klik op deze zin voor de link.
Dit gebeurde allemaal op de dag dat in de Verenigde Staten de BBB (Big Beautiful Bill) van Trump werd aangenomen. Een wet die daar de exorbitant rijken nog rijker gaat maken ten koste van de hulpbehoevenden en armoedzaaiers. Het gebeurde ook in de week dat de politiek leider van de VVD er persoonlijk voor zorgde dat een artiest naar het buitenland moest vluchten vanwege doodsbedreigingen om een mening. Ook gebeurde dit in een week dat in Coevorden fakkel en hooivork werden geheven om de opvang van veertien minderjarige meisjes te verhinderen. Het gemeentebestuur zwichtte voor dit gespuis.
Het gebeurt in een tijd dat haatzaaierij en leugens de wereld steeds steviger in hun greep krijgen. De wurggreep van kwaadaardig populisme is zo verstikkend dat er geen uitweg meer mogelijk lijkt. Toch kan het nog. Als er namelijk iets van een nationale cultuur in Nederland is, dan is het wel de cultuur van gidsland willen zijn. Een recalcitrante gids, wel te verstaan. Een land dat niet bang is om aan de wereld laat zien dat het volledig anders kan. Dat een volk gelukkiger wordt door tolerantie en naastenliefde, dan door haatzaaierij en opgepompt populisme. Een land dat liever deelt, dan afpakt. Dat haar bevolking het voordeel van de twijfel gunt, in plaats van preventief wantrouwt. Dat mensen verwelkomt in plaats van verkettert. Onze verzorgingsstaat is eruit geboren.
We kunnen het weer zijn. Een gidsland.
Geef een reactie