Menno Voorwinde, 28 augustus 2025
Onder bijna alle omstandigheden kan ik weerstand bieden aan invasieve krachten. Als ik ergens geen zin in heb, moet je van goede huize komen om mij te keren. Maar als het mijn oudste dochter betreft ben ik kansloos. Hooguit kan ik tijd rekken, in de wetenschap dat ik alleen het lijf eraf heb gedraaid en de kop van de teek nog onder mijn huid zit. Begrijp me goed: ik vergelijk mijn schone dochter allerminst met een parasitair, bloedzuigend insect. De metafoor betreft haar aanhoudende vasthoudendheid. Nu kan ik dat natuurlijk ook in normale taal zeggen, maar ik houd nu eenmaal van metaforen.
Maar goed, ik dwaal af.
Het begon na het halfjaarlijkse telefoontje van mijn hoofdbehandelaar en levensredder dr. Eerenstein. Die telefoontjes voeren de dokter en mijn dochter, omdat ik nogal lastig te verstaan ben over de telefoon. Mijn TruTone is een hulpstuk om mijn verbale lawines nog enigszins verstaanbaar te maken, maar een stoorzender tijdens telefoongesprekken, vandaar. Mijn dochter legde mijn wisselende gezondheid voor aan de dokter. Nadat ze in niet mis te verstane bewoording mijn longen had vervloekt (‘die kutlongen van hem ook!’), sprak de dokter het toverwoord uit, dat de teek uit haar slaap wekte. ‘Fysiotherapie’. Ik had dit vakkundig al anderhalf jaar lang en twee doorverwijsbrieven van de longarts verder, kunnen uitstellen. Toen ze me belde om verslag te doen van het gesprek (via videobellen kan mijn dochter me uitstekend verstaan), wist ik dat mijn lot was bezegeld. Geen ontkomen meer aan. Ze zou me vanaf nu murw lullen, tot ik naar de fysio zou gaan.
Dus ging ik schoorvoetend per auto naar de fysio. Op de bonnefooi ging ik langs bij de praktijk die ik uit had gekozen op ligging: in hetzelfde gebouw als mijn huisarts. Dan was er in ieder geval een dokter in de buurt mocht ik onverhoopt ter aarde storten. Er was nog één iemand aanwezig en hij was zo aardig om mij in het systeem te zetten en de juiste therapeut aan mij te koppelen.
Thuisgekomen ging ik haar – uiteraard – meteen even googelen. In indrukwekkende C.V. waarbij één van haar specialismen mijn aandoening (COPD i.c.m. een tracheostoma) was. Bovendien heeft zij verreweg de meeste ervaring van alle therapeuten die daar rondlopen. Ik had er nog steeds geen zin in, maar besefte dat ik waarschijnlijk geen betere zou krijgen. Bovendien zag ik in gedachten mijn dochter al kritisch over mijn schouder meekijken .
Mijn eerste ontmoeting met Aleida was prettig. Ze is, net als ik, aandoenlijk chaotisch, heeft verstand van zaken en praat honderduit. Ze zette me op een hometrainer (hoe noem je zo’n ding als-ie niet in je ‘home’ staat?) en startte een interval app, die ze op een kruk voor m’n neus zette. Ik fietste me een ongeluk en hield de hele oefening vol. Lof was mijn deel. Maar ook openbaarde zich een eigenaardige puzzel: gezien mijn inspanning had mijn hartslag ruim boven de honderd moeten uitkomen. Mijn hart kwam niet verder dan 96 hartslagen per minuut. Met een ruim voldoende saturatie van 98. Aleida stelde meteen de goede vraag.
“Slik je bètablokkers?”
Bètablokkers slik ik om mijn bloeddruk onder controle te houden. Ik heb al eens gevraagd aan mijn MDL (maag, darm, lever) arts of ik kon stoppen met mijn medicatie. Hij was er toen huiverig voor, met name omdat hij bang is dat mijn bloeddruk te veel stijgt, waardoor ik maag- en/of slokdarm bloedingen kan krijgen. Ik heb een verhoogd risico op dat vlak wegens verzwakte aderwanden.
Ik heb ondertussen mijn MDL arts gevraagd – op verzoek van Aleida – of mijn medicatie kan worden aangepast, zodat haar metingen niet door bètablokkers beïnvloed wordt. Vandaag had ik mijn tweede cardio training. Door het programma zwaarder te maken kreeg ik mijn hartslag ruim boven de honderd. “Misschien moet je nog even wachten met de vraag aan je arts,” zei Aleida. “Dat is onomkeerbaar, de vraag is in behandeling genomen,” moest ik haar antwoorden. Het lijkt mij een onoplosbaar probleem. Dus iemand moet de knoop doorhakken.
Die Gordiaanse Knoop zal door de MDL arts moeten worden doorgehakt, tenzij die beslissing mij niet bevalt.
Er zijn altijd hogere machten.
Geef een reactie