In februari 2018 schreef ik mijn eerste column: Help! Amerika kiest!
Ik schrijf al veel langer (wie niet?), maar nooit eerder in die vorm. Achteraf – ik lees bijna nooit eigen werk terug – stel ik met schaamrood op de kaken vast dat het beter had gekund. Veel beter. Maar goed, dat was toen en ik heb sindsdien wel enige vooruitgang geboekt. Trump was ruim een jaar eerder al gekozen, namelijk in november 2016. De titel had daarom ‘Help! Amerika heeft gekozen!’ moeten zijn. Aan de stijl en nogal kinderlijke benadering kunt u zien dat ik nog geen enkele ervaring had in het schrijven van columns. Daar komt bij dat ik het nogal mis had in sommige van mijn voorspellingen. Voor enkele daarvan is dat maar goed ook. Er is veel veranderd sinds die tijd.
Na die column was ik twee jaar stil. Geen idee waarom. Ik vermoed het leven van een ADHD’er dat me overkwam. Ik pikte het schrijven weer op toen er kanker bij me werd geconstateerd. Enfin, daar val ik jullie al genoeg mee lastig in de Kiezelkronieken.
Trump heeft vier jaar lang zijn botte bijl overal ingehakt. Toen hij herkozen wilde worden, werd hij nipt verslagen door Biden. Dat is zowel een zegen als een vloek. De zegen is dat Biden een begin kon maken met het herenigen van de natie. Dat is niet gelukt overigens, integendeel. Biden heeft er wel voor gezorgd dat brandhaarden overal in de wereld dankzij duizelingwekkende bedragen en militaire hulp niet verder escaleerden. Hoewel je je vraagtekens kunt zetten bij de bijna onvoorwaardelijke steun aan Israël in de afschuwelijke oorlog in Gaza om Hamas uit te roeien. Het doel heiligt de middelen verliest zijn toch al discutabele gelijk, door de schrikbarende hoeveelheid burgerslachtoffers. Daarnaast moet je er niet aan denken dat de VS Oekraïne in de steek had gelaten. Of de NAVO had verlaten. Zaken die onder Trump verre van onmogelijk zijn.
Trump verschilt niet veel van andere populisten in de wereld. Hij is alleen wel de machtigste (althans, in functie van POTUS) en dat maakt hem de gevaarlijkste. De vloek van zijn verkiezingsnederlaag tegen Biden is dat we – als we het hadden overleefd – nu van hem af waren geweest. Trump heeft de afgelopen vier jaar gebruikt om de Republikeinse Partij onder zijn ijzeren vuist te krijgen. Ondertussen vrolijk doorgaan met polariseren, nieuws faken, schofferen, intimideren en een nieuwe dimensie aan het begrip narcisme geven. Dat hij ondertussen ook een veroordeelde boef is, schijnt alleen maar in zijn voordeel te werken. Zijn trouwe aanhang huilt tranen met tuiten om het onrecht dat hun held is aangedaan en laten geen gelegenheid onbenut om dat luid en duidelijk uit te dragen. Die slachtofferrol weet Trump natuurlijk uit te buiten en koppelt dat moeiteloos aan een zelfverzonnen hetze die door de Dems tegen hem zou worden gevoerd.
Nog steeds erkent hij zijn verkiezingsnederlaag tegen Biden niet. Handig inspelend op de mega MAGA onderbuik van de Trumpeteers. Biden heeft zich – het zal u niet zijn ontgaan – teruggetrokken als presidentskandidaat. Rijkelijk laat, wat mij betreft. Maar nog niet rampzalig. Kamala Harris nam het stokje over en er ging onmiddellijk een golf van euforie door de Democratische Partij heen. Het ‘Obama-gevoel’ heb ik al ergens gelezen. Niet geheel onterecht. Biden stond hopeloos achter op Trump en volgens de laatste peilingen staat Harris nu iets voor op Trump. Het kan verkeren.
Het is natuurlijk alles behalve een gelopen race, maar de voortekenen voor Harris zijn gunstig, denk ik. Achilleshiel zal tot de verkiezingen het migratiebeleid zijn. Dat zat de afgelopen jaren in haar portefeuille en is een behoorlijk fiasco geworden. Aan haar de taak om de aanvallen van Trump (en FOX news) te pareren, want die zullen daar vol op in gaan zetten. Alles zal in stelling worden gebracht om Harris als incompetent neer te zetten. Daar tegenover staat dat Harris een machtig arsenaal heeft. De donaties stromen binnen (al meer dan 100 miljoen dollar in de eerste paar dagen na haar kandidatuur) en die zullen worden ingezet om haar speerpunten duidelijk neer te zetten. Die richten zich onder andere op het abortusrecht, healthcare, klimaat en economische hervormingen.
Het zal een snoeiharde campagne worden met ongekend veel moddergooien. Hoewel de meeste opiniemakers in en buiten de V.S. denken dat Trump gaat winnen, zet ik mijn centen op Harris. De wereld verdient geen Trump, maar dat is natuurlijk geen valide argument. Wat dat wel is, is Harris zelf. Ze is intelligent, vreest niets of niemand, blijkt een begenadigd speecher en lust Trump rauw. Daar komt bij dat Trump bang is voor sterke, slimme vrouwen. En dat is precies wat Harris is.
Nu maar zien of mijn voorspelling dit keer wel wat waard is.
Geef een reactie