Menno Voorwinde, 11 november 2025
Vandaag wordt Prins Carnaval gekozen. Een traditie die vooral in het zuiden wordt gevierd. Het bier zal rijkelijk vloeien en de meest populaire feestneus mag zich een tijdje in een onooglijk uniform hijsen. Ik heb niks met carnaval. Nooit gehad. Ik gun de mensen in het zuiden des lands hun zuipfeest van harte, maar houd het vooral daar waar het hoort. Beneden de rivieren. Elf is het gekkengetal, daarom wordt Prins Carnaval op de elfde van de elfde gekozen. En daar is eigenlijk alles mee gezegd. Een paar dagen je wezenloos zuipen zoveel mogelijk grensoverschrijdend gedrag vertonen om aan het eind van het ‘feest’ je niets meer te herinneren en al je spaargeld in kroegen achtergelaten is.
Toevallig funfact: Er wordt vandaag afscheid genomen van de ‘oude’ Tweede Kamer. In één klap een hoop gekken minder op de dag van het gekkengetal.
Ook vandaag: Sint Maarten. Tegenwoordig een kinderfeest waarbij door suikerverslaafde kleine monsters zoveel mogelijk snoepgoed opgehaald moet worden, na het oorverdovend vals zingen van onverstaanbare liedjes aan de voordeur. Waar het misgegaan is weet ik niet, maar het was de dag waarop de heilige Martinus van Tours stierf. Die dag ging destijds de boeken in als symbool voor solidariteit, delen en barmhartigheid. Het zal wel weer omgebogen zijn door de commercie. Dollar en Euro zijn de Heiligen die de ‘oude’ heiligen al lang geleden hebben verdrongen.
Ook belangrijk vandaag: Wouter Koolmees presenteert zijn conclusies voor wat betreft de verkennende fase van het formatieproces. Mijn voorspelling: ongeacht het advies van Koolmees zal het een kabinet worden van D66, CDA, VVD en JA21 (75 zetels). Als dat kabinet valt – en daar kun je op rekenen – wordt D66 wederom gedecimeerd en sluit Yesilgöz alweer geen kiezer uit. Behalve de kiezer op de linkervleugel dan. Maar die mogen sowieso niet meedoen van de VVD. Waarschijnlijk ziet Koolmees geen mogelijkheid om een breed gedragen kabinet te onderzoeken (86 zetels voor D66, CDA, VVD, GL/PvdA). Het kan natuurlijk zijn dat hij dat anders ziet, maar dan zal dat voor de vorm zijn en alleen maar tijdverlies opleveren.
Maar het allerbelangrijkste nieuws vandaag is dat ik voor het eerst in vijf jaar een fifty-fifty kans heb dat mijn keelkanker niet terugkeert. Precies vijf jaar geleden werd een zes centimeter lange, snelgroeiende tumor professioneel mijn keel uitgerukt. Inclusief stembanden. Tijdens de operatie, die een werkdag plus overuren duurde, werden tegelijkertijd tussen de honderdvijftig en tweehonderd (mogelijk) besmette lymfekliergebieden in mijn halsgebied weggesneden. Dat gat (van oor tot oor) is opgevuld met een uit mijn rechterborst weggesneden biefstuk. Diverse risicokiezen minder en dertig bestralingen later was de hoofdbehandeling afgerond. De keus was toen: de dood of de gladiolen. Het werden gladiooltjes. Vooralsnog. Gladiolen met geknakte steeltjes en bloempjes die onder de maat en ietwat flets zijn, maar toch: ze leven. Elk jaar dat ik nu leef komen er een paar procenten overlevingskans bij. Het waren vijf intensieve jaren. En dat blijft zo. De medische trajecten waar ik in verzeild raak, rijgen zich nog steeds aaneen. Zou ik het met de wetenschap van nu, nog steeds gedaan hebben zoals ik het heb gedaan? Ja. Want ook met soms gekmakende pijnen en een aaneenschakeling van oplopend fysiek en mentaal ongemak, is er niets mooier dan het leven zelf. Ik zal er alles aan doen om een volgend jubileum te halen. Laten we zeggen over weer vijf jaar. In welke staat ik dan verkeer, denk ik liever niet aan. Dat heeft ook weinig zin. Ondanks, of misschien wel dankzij, alle misère is mijn wil om te blijven leven sterker dan ooit.
Tenslotte ook nog vandaag: mijn vegetarisch gehakt beleeft vandaag zijn laatste houdbaarheidsdag.
Het moet niet gekker worden.
Geef een reactie