Ik was flink aan het klagen toen mijn vriendin Anita langskwam.
Een leverancier van medische artikelen probeerde me te bellen over een apparaat dat ik geleverd moet krijgen. Via moeizaam email verkeer – steeds via extra beveiligde emails – lukte het om alle gewenste informatie bij het bedrijf te krijgen en een afspraak voor levering te maken. Maar niet voordat ik (teveel) moeite had moeten doen om de medewerker duidelijk te maken dat ik over de telefoon nauwelijks verstaanbaar ben. Ik praat met behulp van een apparaatje wegens ontbrekende stembanden. U kunt daar alles over lezen in de Kiezelkronieken.
Door de komst van Anita werd mijn chagrijn enigszins getemperd. Ik zette koffie voor ons en vertelde over mijn digitale ergernissen. Als vanzelf liep het gesprek over naar de golf aan ziekenhuisbezoeken waar we middenin zitten. Vooral naar het AUMC in Amsterdam en hoe vermoeiend die zijn. De afgelopen maanden minimaal één keer per week.
“Je moet tegenwoordig behoorlijk gezond zijn om ernstig ziek te zijn,” zei Anita.
En weg was mijn chagrijn. Zulke taalvondsten krijgen me onmiddellijk op de knieën.
Geef een reactie