Ik ben verbaasd over mijn eigen verbazing. Misschien komt het omdat ik – tegen beter weten in – dacht dat het wel niet zo’n vaart zou lopen. Maar, god allemachtig, wat een rampzalig niveau heeft de dominante levensvorm op deze planeet bereikt. Ik sta soms zo perplex van de veelheid aan stupiditeit, dat ik niet eens meer uit mijn woorden kom. Alsof er een onmogelijk parcours is neergezet op basis van een peutertekening.
Het ongebreidelde, stompzinnige leedvermaak door (extreem)rechtse orakels, nu de politieke redelijkheid genadeloos is afgestraft voor … ja, voor wat eigenlijk? Wat de aanleiding ook is geweest: een deur op een kier, het constante gebeuk op minderheden, het gebrek aan daadkracht of elke misstap die aangedikt ‘het Volk’ doet schuimbekken. Het dondert niet. De geest is uit de fles en als een pandemie heeft het zich in razend tempo over de wereld uitgezaaid. Sterke-Witte-Mannen-Die-Weten-Wat-Goed-Voor-Ons-Is hebben zich vanaf de toren van Babel naar de macht geblèrd. Massaal worden de oneliner heiligen aanbeden. Alsof hun verbale diarree een genezende werking heeft. Het wordt allemaal beter, want WIJ zijn aan de macht. Het is niet een beetje. Het is niet meer te negeren. Overal komen ze als wormen naar de oppervlakte door de stampvoetende meeuwen. Met als voorlopig dieptepunt de tweede ambtstermijn van Trump. Geflankeerd door de drie rijkste mannen ter wereld. Musk, Zuckerberg en Bezos. Dat zou op zich al genoeg moeten zijn om alle alarmbellen te laten afgaan, maar niet in the good old USA, oh no.
De hersenloze massa wil nu eenmaal een ‘Sterke Leider’ die wel even hun problemen oplost. Voor elk probleem is wel een groep schuldigen te vinden. En als je die aanpakt, dan lost het probleem zich vanzelf op. Toch? Ik ben er inmiddels van overtuigd dat niets tegen bedreven populisten is opgewassen. Behalve henzelf. Zij gaan uiteindelijk hun eigen nek omdraaien, omdat ze nog nooit ‘het Volk’ hebben gegeven waar ze om hebben gevraagd. Ze hebben het wel beloofd. Aan de lopende band, zelfs. En een tijdje zullen ze er ook mee wegkomen, omdat zij vingerwijzen naar iedereen behalve henzelf, als enige ‘kwaliteit’ bezitten. De uitgeschakelde opponenten kunnen zich slechts hun wonden likken en zich voorbereiden op de puinhoop die zij straks (weer) moeten opruimen. We hoeven daar overigens helemaal niet alleen naar de VS voor te kijken. Onze eigen regering stapelt dagelijks blunder op blunder en het is altijd de schuld van iemand anders. Nooit steekt er iemand een hand in eigen boezem. Behalve om een eitje te pakken.
De geschiedenis herhaalt zich niet, maar laat zich wel vergelijken met het heden. De tijd van toen geeft ons handenvol munitie om de hedendaagse despoten mee te beschieten. Dat heb ik niet alleen van mezelf, maar is nog eens prachtig verwoord door Prof. dr. Beatrice de Graaf in haar column (zonder betaalmuur) voor de NRC. Zet dat tegenover de Soep van de Dag van Arthur van Amerongen en ziedaar het kwaliteitsverschil. Allebei begenadigd schrijvers. De een gedreven door wetenschap en analyse. De ander door haatdragend leedvermaak. Zijn wereld is aan de macht, terwijl het haar wereld zou moeten zijn. Het was al heel lang geleden dat ik voor het laatst een stuk las van Don Arturio. Blij dat ik het heb gedaan. Hij is nog dieper weggezonken in zijn eigen drek dan ik had verwacht, maar zal me daar niet over ‘leedvermaken.’
Van Amerongen schopt nog even na naar de mensen die van X weggaan. Ratten, noemt hij ze (Chris Klomp en Leo Lucassen) en gratenpakhuis (Dolf Jansen). Uiteraard krijgt zijn favoriete doelwit Frans Timmermans ook nog de volle laag. Hij zal zijn schietschijven nog gaan missen.
Niets menselijks is mij vreemd. Ik sluit daarom enig leedvermaak niet uit dat als straks alle mensen die nu nog, om wat voor reden dan ook, heil zien in hun aanwezigheid op X zijn verdwenen naar het door de X-holbewoner zo gehate BlueSky. Maar eerst maar ‘even’ de aankomende verwoesting overleven.
First things first.
Geef een reactie