Mijn binnenkant is zó populair onder medici dat ik overweeg entreegeld te gaan heffen.
De afgelopen zes weken is door diverse KNO artsen mijn luchtpijp geïnspecteerd met, wat zich het best laat omschrijven als, een mini-tuinslang met koplamp en camera. Ik heb inmiddels een indrukwekkend videobestand opgeslagen staan in de archieven van diverse ziekenhuizen, maar met name in het AUMC. Dit is opgebouwd in zo’n vier jaar tijd; na de ontdekking van de Kiezel. Ik heb daar al zoveel stukjes over geschreven dat ik bijna zou vergeten dat een al veel eerder ingezet medisch traject óók nog steeds loopt.
Voor 2004 heb ik een reeks maagbloedingen gehad, deels veroorzaakt door een erfelijke aandoening van moeders kant, maar voornamelijk door een zelfdestructief bestaan. Na enkele levensreddende operaties en een drastisch aangepaste levensstijl heb ik dat ternauwernood overleefd. Het controletraject dat daar op af is gestemd, is in frequentie afgenomen, maar vereist nog steeds een jaarlijkse check-up.
Afgelopen week was het weer zover.
De standaardprocedure is een buikecho, bloedprikken en een consult met de MDL (maag, darm, lever) arts. Al jaren achtereen is het beeld dat deze onderzoeken oplevert onveranderd stabiel. Dit gebeurt al ruim twintig jaar in het ziekenhuis Tergooi, Hilversum. Voorheen door dr. Naber, die twee keer mijn leven heeft gered en aan wie ik eeuwige dank ben verschuldigd. Hij is helaas met pensioen. Ik ben nog niet gewend aan zijn vervanger.
Deze keer was alles anders.
Tijdens het consult zocht de arts naar een milde omschrijving. Hij wilde het woord ‘kritiek’ niet in de mond nemen, maar uit zijn poging tot een mildere omschrijving, bleek dat hij dat wel bedoelde. Zowel mijn rode als witte bloedlichaampjes zijn verontrustend laag in aantal. De witte bloedlichaampjes worden al zes weken naar het ontstekingsfront in mijn luchtpijp gestuurd. Dus dat die frontsoldaten flink zijn uitgedund, valt te verklaren. Lastiger is dat met de rode bloedlichaampjes. Die ondersteunen al twintig jaar mijn milt, die op zijn beurt de lever ondersteunt. Ik maakte altijd voldoende van deze rakkers aan om de boel stabiel te houden. Waardoor er nu plotseling zo’n dramatische daling is ingezet, wist hij ook niet.
Ongerustheid bij artsen vertaalt zich meestal in een reeks onderzoeken. Dat gaat nu ook weer bij mij gebeuren. Met een camera en onder het genot van een stevige roes, zal er over een week of zes een inspectie van de broze aderen in mijn slokdarm en op mijn maagwand worden uitgevoerd. Een gastroscopie, heet dat. Die heb ik al zeker twintig keer gehad, en dat is over het algemeen geen onderzoek waar ik tegenop zie. Daarnaast zal ook een coloscopie worden uitgevoerd. Een mogelijke verklaring voor de drastische daling van rode bloedlichaampjes kan namelijk wijzen op een tumor in de darmen. Dat is wél een vervelend onderzoek, niet in de laatste plaats vanwege de voorbereiding.
Naast de koplamp op de cameraslang (het ding doet mij altijd denken aan de vinger van ET) is een ander lichtpuntje dat ik nu in ieder geval weet waarom ik al weken volkomen uitgeput ben. De KNO arts heeft een recept voor ijzerpillen uitgeschreven dat daar een eind aan moet maken. Maar voordat ik die kon gaan slikken, werd ik nog even getest.
De arts zou meteen na het consult het recept naar mijn apotheek sturen. De apotheek wist van niks.
Aangezien Tergooi digitaal nauwelijks bereikbaar is, was ik genoodzaakt om telefonisch contact met de afdeling KNO op te nemen. Dat is lastig zonder stembanden, maar met een brommende vervanger (TruTone Emote). Ik zal u de bijkomende ergernissen besparen, want uiteindelijk is het gelukt.
De arts was vergeten(?!) het recept door te sturen naar de apotheek. De assistente (tien+ voor deze geduldige dame) heeft het alsnog geregeld, waardoor ik gisteren de ijzerpillen kon ontvangen. Het zal ongeveer een week gaan duren voordat ik de effecten ervan ga merken.
Mijn binnenkant is alvast dankbaar.
Geef een reactie