We reden net de parkeergarage van ziekenhuis TerGooi in Hilversum binnen, toen mijn telefoon afging. Het was mijn oudste dochter. Ze had het ziekenhuis aan de telefoon en poneerde hun vraag waar ik bleef. Ze zaten op me te wachten. Ik keek op mijn klokje en was in de veronderstelling dat ik een kwartier te vroeg was. Ik checkte vlug mijn mail en zag in de eerste regel mijn gelijk bevestigd: ‘U heeft om 9:15 een afspraak in het ziekenhuis.’ Na wat heen en weer gepraat in de driehoek ik-dochter-ziekenhuis, was de conclusie dat ik ergens over het hoofd had gezien dat ik een half uur eerder aanwezig had moeten zijn. Naderhand heb ik dat niet terug kunnen vinden. Daar komt bij dat ik het nogal raar vind dat je een half uur eerder op een tijdsafspraak moet zijn. Zet dat er dan meteen in.
Ik was toch al niet in een beste stemming. Om vijf uur ’s ochtends had ik op moeten staan om deel twee van Pleinvue binnen één uur weg te werken. Voor wie niet weet wat Pleinvue is, dat is een oplosbaar poedermiddel om de darmen schoon te krijgen, als voorbereiding op een coloscopie (darmonderzoek). Ik had de instructie, die bij het middel was meegeleverd, nauwkeurig doorgelezen en verkeerde in de veronderstelling dat ik alles goed deed. Voor alle zekerheid checkte ik ook nog even mijn persoonlijke digitale omgeving van het ziekenhuis. In een van de eerste alinea’s die ik las stond vermeld dat ik NIET de gebruiksaanwijzing bij Pleinvue moest aanhouden. Dat las ik in de namiddag van de dag voor het onderzoek. Uit de informatie die in mijn digitale portaal was gezet, begreep ik dat ik al enkele fouten in de voorbereiding had gemaakt. Zo had ik twee dagen voor de dag van het onderzoek twee piepkleine pilletjes moeten innemen die de darmwerking op gang brengen. Onmiddellijk genomen, al was het bijna een dag te laat. Ook stond in de digitale informatievoorziening dat als ik ijzerpillen slik, daar een week van te voren mee moest stoppen.
Daar sloeg de paniek toe. Enkele uren kan ik nog wel inhalen, maar een hele week?!
Het liep tegen half vijf en ik belde mijn oudste dochter. Gelukkig nam ze op. Ze was thuis. Ik vroeg haar of ze voor mij het ziekenhuis kon bellen met de informatie dat ik tot diezelfde ochtend nog gewoon mijn ijzermedicatie had geslikt en of het onderzoek dan wel door kon gaan. Na de gebruikelijke doorverbindingen en wachtoonriedeltjes, kreeg ze uiteindelijk iemand van de juiste afdeling aan de telefoon. Na overleg met de arts werd besloten dat het onderzoek kon doorgaan. Opluchting.
Diverse artsen zijn inmiddels al enkele maanden op zoek naar de oorzaak van mijn te lage bloedwaarden. Tot op heden zonder resultaat. Na de dubbele endoscopie (maag én darm) van gisteren staat er wederom enkele biopten op kweek. Ik verwacht er niet veel van als ik de ontslagbrief van de arts lees. ‘(…) milde roodheid in maag; aambeien’. Aambeien? Die heb ik al in geen eeuwen meer gehad. Nu schijnt het dat deze ook aan de onzichtbare kant van de endeldarm kunnen zitten. Zonder dat je dat merkt.
Enfin, het zit er weer op. Het tweede welkome dutje door narcose in anderhalve week was aangenaam. Binnen nu en twee weken krijg ik de definitieve uitslagen van drie op kweek gezette biopten (maag, tracheostoma en darm). Mijn eerste ex kwam me ophalen. De schat had de ochtend voor me vrijgemaakt. Terwijl we naar de auto liepen las ze luid en duidelijk de handgeschreven opmerkingen van de arts op. We bevinden ons op dat moment in de volle entreehal van het ziekenhuis. Ik zet mijn TruTone op de hardste stand en vraag met een theatraal gebaar of iedereen mee heeft gekregen dat ik aambeien heb. Mijn ex keek op en was plots bewust van haar omgeving.
We moesten er allebei keihard om lachen.
Geef een reactie