Ziekenhuisdag

In een ziekenhuis gebeurt heel erg weinig. Althans voor de patiënt. Het verblijf dat je er doorbrengt is vele malen groter dan de tijd dat de ingreep of operatie duurt. Ik had een behoorlijk lange operatie. Iets van 12 uur, of zo. Precies weet ik het niet, want ik heb veel gezien in prachtige kleuren. Zonder scherpe blik. Blij toe. Maar goed, sommige dingen zijn me wel opgevallen. Zo gaat de tijd daadwerkelijk langzamer. Al meerdere keren ben uit coma ontwaakt en was zo in paniek dat ik fanatiek op zoek ging naar een jaartal in een datum. Pas daarna was ik enigszins gerust.

Alle medewerkers. Maar ook echt álle medewerkers van het ziekenhuis zijn schitterende mensen, die zonder er bij na te denken zomaar mijn leven zouden redden. Franklin, Marieke, Lisa en nog 10-tallen goedlachse vakmensen. Dokters die niets zonder ze zouden beginnen. Andersom ook niet. Ik moet er toch niet aan denken om een patiënt als ik te hebben. Het raam ging ik uit! De hoogste verdieping. Schrijvende nietsnut!

Als mijn geheugen me niet zo’n parten zou spelen zou ik al hun namen hier hebben genoteerd. Ik weet zeker dat ik gezichten herinner. De meeste aan attributen. Zoals een bril die op de mijne lijkt. Een raar oorlelletje met leuke bescheiden gouden ringetjes. Een plastic variant van de Hugo Bloem-schoen. Met rastaplukken die de hoogte in groeien als palmbomen. Op weg gestuurd door het mondkapje eronder. En zo kan ik nog wel even door gaan. Dat doe ik niet, want zij maken het dragelijk en niet ondragelijk.

Het ergste is de routine die niet te vermijden is. Hooguit een beetje te saboteren. Een beetje. Het moet wel leuk blijven. Die dodelijke routine. Elke dag hetzelfde ritueel. Meten, meten, meten. Twee keer ’s ochtends, twee keer ’s middags en twee keer ’s avonds. Liefst ’s nachts ook nog minimaal één keer. Het grote werk is geschied. Het Lange Wachten is begonnen.

Er zal wel ergens een protocol liggen waarin staat wat de exacte hersteltijd is na het wegsnijden van een supraglottische keel tumor. Ik stel die vragen ook niet. Ik ben geen medisch specialist en laat het graag aan specialisten over. Die weten in de regel het meest. De leken met een grote bek en een incidenteel gelijk, zijn godzijdank een minuscuul druppeltje op de gloeiende plaat van mensen die er écht verstand van hebben.

De column komt uit mijn tenen. Maar ja, ik had hem Franklin beloofd.

En hier is hij de baas.

•