Categorie: Kiezelkronieken
-
Broer Henk was er al om kwart voor elf. Hij mocht nog koffie; ik niet meer. Hij trok zich even terug in mijn tuin om bij zijn koffie een shaggie te roken. Ik moest de laatste voorbereidingen afronden voor mijn dagopname, vandaag. Om kwart over elf reden we weg, richting AUMC. Op naar de mij…
-
Fleur (10) zit aan haar ontbijt. Ik zit schuin naast haar de bureaulamp, de gezichtsspiegel en de eettafel met bloed en snot onder te hoesten. Fleur kijkt al kauwend op en vraagt: “Kan ik wat voor je doen, papa?” Het verscheurt me, maar vervult me tegelijkertijd met trots. Volwassen en kind tegelijk. Ik zie haar…
-
Om acht uur vanochtend liep ik de omhooggevallen buurtsuper Hoogvliet binnen. Ik had mij voorgenomen om minder medische voeding tot mij te nemen en meer te gaan koken. Directe aanleiding was het ziekenhuisbezoek aan TerGooi gisteren, waarin mijn MDL arts de bloedafname uitlegde van twee dagen daarvoor. Kortgezegd: al mijn bloedwaardes zijn nog steeds volkomen…
-
Ze was er niet gerust op. Ik ook niet. Dus was ik vrijdag, voor de zoveelste keer in de afgelopen vier jaar, te vinden in het Imaging Centre van het AUMC te Amsterdam. Daar zit de Nucleaire Geneeskunde & Radiologie van het ziekenhuis. Apart van de rest. (Je weet het maar nooit met die straling.)…
-
Als je eenmaal behandeld bent geweest aan kanker, breekt een fase aan waarin alles mogelijk is. Ik noem dat Schrödinger’s Kanker, omdat je in die periode moet aannemen dat je het wel én niet hebt. Afhankelijk van het soort kanker, is de levensverwachting ongeveer te bepalen. Hoewel ik daar direct bij moet zeggen dat die…
-
Gillend van de pijn ontwaakte ik uit de verdovingsslaap. Met mijn mond wagenwijd opengesperd zat ik in één beweging rechtop. Overal gingen slangen mijn lichaam in. Er kwam geen geluid. Vandaag is het exact vier jaar geleden dat ik levensreddend werd verminkt in het AUMC. Ook is het precies vier jaar geleden dat ik ben…
-
Kwart over zeven ’s avonds. Dochter Natasja en ik waren onderweg naar het AUMC waar ik opgenomen moest worden. Om 8 uur werd ik verwacht op verpleegafdeling 1C in het hoofdgebouw van het ziekenhuis. We reden in steeds dikker wordende mist vanuit Hilversum over de Vreelandseweg richting A2. Een lange, onverlichte provinciaalse weg langs een…
-
Ik ging voor de tweede keer koffie halen. Kwart over zeven ’s ochtends. De nachtzuster was in de verwarmde verplegersruimte weggedommeld. Haar hoofd lag schuin op haar rechterhand, haar elleboog op tafel. Ze had me al, voor de tweede keer op rij, om half zes wakker gemaakt om het infuus aan te sluiten. De afspraak…
-
In mijn vorige stukje schreef ik in mijn laatste zin dat ik ‘nu al zin heb in volgende week’. Volgende week was gisteren en het viel vies tegen. In tegenstelling tot vorige week was de wachtkamer bijna leeg. De paar mensen die er zaten leken eerder op mensen die gezellig op visite waren dan op…
-
Er zijn van die momenten dat ik me kerngezond voel. Dat is natuurlijk niet écht zo. Kan ook helemaal niet. Bijna elk lichaamsdeel aan en in mijn lijf draagt de gevolgen van mijn, laten we zeggen, ‘ongewone’ levensloop. Het gehannes met antibioticakuren de afgelopen vier weken heeft daar bovendien nog een extra bijdrage aan geleverd.…
-
Gisteren was ik voor de vierde keer in drie weken in het AUMC. Het begon drie weken geleden met een nachtelijk bloedbad in mijn luchtpijp dat zich over mij uitstortte via mijn keelstoma. Hierdoor kwam ik ’s nachts bij de specialistische spoedafdeling van het AUMC terecht. Zo goed en kwaad als het ging werd ik…
-
Ik bloed elke dag uit mijn trachea stoma. Niet spontaan – alhoewel dat heel soms ook gebeurt – maar altijd tijdens het dagelijkse onderhoud. Bij deze handelingen dien ik vernevelende zoutoplossing met vloeibare medicatie toe en schraap de trachea stoma schoon met schwabs (wattenstaafjes op anabolen) Daarna kan ik weer een paar uur vooruit. Vooral…