Een (veel te lange) tijd geleden had ik een idee.
Ik zette de rubriek Schmierpost op met als doel mensen die ik bewonder hun graf in te prijzen voordat ze er daadwerkelijk in liggen. Slechts één column haalde het tot nu toe. De column die uitlegt wat de bedoeling van de rubriek is. Een vrolijke uitleg. Vanuit een optimistisch perspectief. Het is geen onwil dat er geen vervolg is gekomen. Dat wil zeggen: (nog) geen daadwerkelijke schmierpost. Het ontbreekt aan noodzakelijk enthousiasme, veroorzaakt door de tsunami van ellende in alle mogelijke vormen die over de aardkorst raast. Dat affecteert mijn gemoedstoestand en gaat hand in hand met het ontbreken van overstijgende mensen.
Waar zijn de Nelson Mandela’s, de dr. Marten Luther King jr.’s, de Moeder Teresa’s, de Jezus Christussen, de Mahatma Gandhi’s, de JFK’s van onze tijd? Waar zijn de vreedzame inspirators die een halve wereldbevolking konden inspireren tot inspanningen voor vrede? Mensen die zichzelf wegcijferden en anderen lieten zien dat vrede zoveel mooier is dan oorlog of macht. Mensen die, zonder aanzien des persoons, anderen op de been en weer vooruit hielpen. Waar zijn ze?
Natuurlijk weet ik dat de meeste van hen zijn vermoord of gevangen gezet, maar ze wáren er tenminste.
Ze zijn verdreven. Vervangen door bloeddorstige machtswellustelingen. En niet zo weinig ook. Putin, Trump, Xi, Musk, Meloni, Orban, Wilders, Netanyahu, Loekashenko, om er maar een paar te noemen. En, ja natuurlijk, er zijn heus nog wel wat ‘goeien’, maar de verhoudingen zijn alles behalve in balans. De machthebbers zijn nog niet eens de ergste. Het ergste is de meute die zich heeft laten opzwepen door de bloeddorstigen en alle remmen loslaat. Met als tussenpersonen de zelfbenoemde influencers die opzwepen ten behoeve van eigen gewin. (Niet bestaande) ontevredenheid wordt omgezet naar blinde haat. Haat naar alles wat anders is. Wat van ver komt. Wat onbekend is.
‘Wat de boer niet kent, vreet-ie niet,’ blijkt een krachtig motto voor de opgezweepten.
Het loopt zó uit de hand, dat basale beginselen in het gedrang komen. Simpele, universele waarden van wat goed is en wat niet. Bombarderen van onschuldigen is nóóit goed te praten. Dat was een ongeschreven wet en een oerbeginsel. Ongeacht het doel dat bereikt moest(?) worden. Of iemand nu Rus, Israëliër, Chinees, Amerikaan, boer, burger, atheïst, christen, moslim, Palestijn, Jood, voetbalsupporter (lees: hooligan), scooterhoodie, man, vrouw of wat dan ook is. Dat simpele oerbeginsel kan over elk conflict gelegd worden. Dan zie je meteen wie goed zijn en wie niet. Soms zijn strijdende partijen uit hetzelfde hout gesneden, alleen noemen we ze anders. Je kunt elke gruweldaad veroordelen zonder aanzien des persoons, ras, nationaliteit, herkomst of geschiedenis. Geen enkele bom op onschuldigen rechtvaardigt welk doel dan ook. Anders ben je een bloeddorstige machtswellusteling die (bewust) over lijken gaat ofwel ze goedkeurt als je de bommengooier steunt. Pleger en knikkende toeschouwer zijn even erg.
Maar goed.
Ik dwaal weer eens hilarisch depressief af van wat ik wil uitleggen.
Namelijk dat de schmierposten die in het verschiet liggen er zeker komen, alleen weet ik niet wanneer. Mensen als Eva Hoeke, Nico Dijkshoorn en nog een aantal door mij bewonderde columnisten hebben wél het vermogen om ondanks een een in de fik staande wereld, prachtige columns te schrijven over het alledaagse. Godzijdank. Dat zijn mijn strohalmen. En ze zijn sterk. Net zoals de warmte van mijn directe omgeving. Ik bezit hun gave onvoldoende om me onder de druk van de naderende apocalyps (de Bijbelse overdrijving is hier wel op z’n plaats) uit te werken.
Dus heb geduld en zoek ondertussen naar de Gandhi’s onder ons. Ze moet toch ergens zijn. Het moet!
Want zoals het nu is, gaat het nooit wennen.
Geef een reactie