Categorie: Kiezelkronieken
-
Menno Voorwinde, 11 november 2025 Vandaag wordt Prins Carnaval gekozen. Een traditie die vooral in het zuiden wordt gevierd. Het bier zal rijkelijk vloeien en de meest populaire feestneus mag zich een tijdje in een onooglijk uniform hijsen. Ik heb niks met carnaval. Nooit gehad. Ik gun de mensen in het zuiden des lands hun…
-
Menno Voorwinde, 28 september 2025 Altijd als het (relatief) goed met me gaat, word ik wantrouwig. Tot het pessimistische af. Veel te vaak in mijn leven zijn gunstige conclusies over mijn medische toestand niet meer dan een voorbode voor een snoeiharde val in een plotseling opduikend ravijn geweest. Tijd om me weer eens schrap te…
-
Menno Voorwinde, 28 augustus 2025 Onder bijna alle omstandigheden kan ik weerstand bieden aan invasieve krachten. Als ik ergens geen zin in heb, moet je van goede huize komen om mij te keren. Maar als het mijn oudste dochter betreft ben ik kansloos. Hooguit kan ik tijd rekken, in de wetenschap dat ik alleen het…
-
Menno Voorwinde, 20 juli 2025 Ik heb altijd mijn mond vol over de wereld en zijn bewoners. Zelden verbind ik daar hoopvolle conclusies aan. Nee, veel vertrouwen heb ik niet in de mensheid en haar beweegredenen. Ook in persoonlijke contacten heb ik snel een oordeel klaar. Dat pakt meestal wel wat positiever uit, al heb…
-
Menno Voorwinde, 13 mei 2025 Gisteren. Het begon allemaal goed. De aanloop naar mijn afspraak voor een PET-scan, en na later bleek ook een CT-scan, verliep als gepland. Ik was vroeg wakker, want ik zag het licht in het aquarium nog niet branden. Die timer staat op zes uur. Mijn twee katten droegen een…
-
Menno Voorwinde, 25 april 2025 De zorgen over mijn ziekteverloop hadden de afgelopen maanden hun sporen achtergelaten bij me. Ze beheersten me zó erg, dat er weinig overbleef voor andere gedachten. Zo was ik compleet vergeten vriendin A. op de hoogte te stellen van wat komen ging. Alleen bloedprikken had ik aan haar doorgegeven. Ik…
-
Menno Voorwinde, 11 april 2025 “Zijn laatste twee jaar waren een hel,” hoorde ik Gijp zeggen. Hij kwam nauwelijks nog zijn flat uit. “De energie is weg,” zei De Don tegen Guus. “De laatste twee jaar hadden we diep menselijke gesprekken. Het ging niet eens meer over voetbal,” aldus Guus Hiddink. Waarom schrijf ik dit…
-
Zonder dat ik dat direct in de gaten had, merkte ik dat ik me schuifelend door mijn huis bewoog. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn lichaam daar opdracht toe had gegeven. Mijn lichaam lijkt het langzamerhand op te geven. Het ene na het andere ongemak krijgt schijnbaar ongehinderd toegang. Mijn geest lijkt niet…
-
Ze was een paar minuten te laat. Niks voor haar, maar ik maakte me geen zorgen. De koffie stond klaar en ik had alle nodige voorbereidingen getroffen. Pas over ruim een uur werd ik verwacht bij mijn levensreddende arts in het AUMC in Amsterdam. Door het raam zag ik haar aankomen en ik zag de…
-
De behoefte aan schrijven is er altijd is. Ook nu, maar ik hield me – bewust – in. En dat heeft ‘ns een keer niet veel te maken met de gekte in de wereld, maar met de gekte in mij. Tweeëntwintig dagen geleden kreeg ik van mijn arts dexamethason voorgeschreven. Dexamethason is de hele grote…
-
Tussen dertien en vierentwintig januari jongstleden leek het de goede kant op te gaan. Sinds de operatieve ingreep die dat inleidde had ik geen enkele bloeding meer gehad uit mijn tracheostoma. Ik was zowaar voorzichtig optimistisch aan het worden. De dokter had de bende goed dichtgemetseld. Dat leek althans zo. Tot mijn keelstoma afgelopen vrijdagavond…
-
We reden net de parkeergarage van ziekenhuis TerGooi in Hilversum binnen, toen mijn telefoon afging. Het was mijn oudste dochter. Ze had het ziekenhuis aan de telefoon en poneerde hun vraag waar ik bleef. Ze zaten op me te wachten. Ik keek op mijn klokje en was in de veronderstelling dat ik een kwartier te…